Mijn hele kadaster is in de war. Ik voel me alsof ik door een kanon afgeschoten ben. De oogopslag die ik vanmorgen in de badkamerspiegel ontwaarde, liet slechts een minimum aan hersenactiviteit vermoeden. We zijn ondertussen enkele uren later en mijn schedelinhoud lummelt nog steeds in pyjama rond.
Ik wist dat het zou gebeuren. Vliegtuigreizen, vooral van west naar oost, zijn niet goed voor mijn algemene welbevinden. Ze gooien mijn circadiaanse ritme grondig overhoop, ontregelen mijn biologische klok en zadelen me op met een eigengereide kater. Afgaand op het stampen in mijn bovenkamer betreft het bovendien een gelaarsd exemplaar. Jetlag schudt men helaas niet zomaar van zich af. Ik zal het moeten uitzitten.
Een kermis is een geseling waard en als kermis kan New York, in casu Manhattan, tellen. Deze achtenvijftig vierkante kilometer grote, met reikhalzende torenwouden, serene parken en vertegenwoordigers van talloze etnische groepen volgestouwde smeltkroes is een schier onuitputbare bron van genot, ontspanning en amusement in een verbijsterende verscheidenheid. Ieder zintuig komt er aan zijn trekken: men wordt niet enkel overspoeld door een mishmash van beelden, maar ook door een salmagundi van gewaarwoordingen: een kakofonie van geluiden, een jambalaya van geuren en een koeskoes van smaken.
Ik bespaar jullie het verslag van wat ik daar allemaal gedaan, gezien en beleefd heb. Het is gewoon niet samen te vatten. Af en toe zal er hier wellicht een anekdote opduiken, als dat me in mijn kraam te pas komt en als ik ervoor in de stemming ben. Vandaag is dat echter niet het geval, vanwege de jetlag natuurlijk en vooral vanwege de onverkwikkelijke gebeurtenis die me gisteravond ten deel viel en danig mijn blije thuiskomst overschaduwde. Een van mijn katten ─ moeder Teigetje ─ is namelijk opeens haar gezichtsvermogen kwijtgeraakt. De dierenarts wist er ook niet goed raad mee en goochelde met hoge leeftijd, overgewicht, suiker … Vertel mij wat! Ik koesterde de zwakke hoop dat het vanmorgen weer in orde zou zijn, maar dat is helaas ijdele hoop gebleken. Ik ben er het hart van in en weet eigenlijk niet goed hoe het nu verder moet.
Toch ben ik enigszins opgelucht dat het niet tijdens mijn afwezigheid gebeurd is, want zeg nu zelf: dat wil je als poezenoppas toch echt niet meemaken, wel?
No comments:
Post a Comment